28 Οκτωβρίου ποιήματα για νηπιαγωγείο

Η γιορτή του ΟΧΙ
του Κώστα Καλαπανίδα

Κάτω από τη σημαία
στο σχολειό μπροστά
τα παιδιά γιορτάζουν,
τα Ελληνόπουλα.

Όχι στους τυράννους!
Όχι στη σκλαβιά!
Ζήτω η ειρήνη!
Ζήτω η λευτεριά!

Ύστερα στο ηρώο
στέκουν σιωπηλά.
Κι ακουμπούν στην πλάκα
αγριολούλουδα.

Η Ελληνοπούλα
του Αθανάσιου Παπαθανασίου

Είμαι μια Ελληνοπούλα
που σαν μια Σουλιωτοπούλα
αγαπώ με την καρδιά μου
την πατρίδα την γλυκιά μου.

Κι αν ο εχθρός μας έρθει πάλι
με σκοπό να την προσβάλει
ΟΧΙ!δε θα τον αφήσω
και θα του φωνάξω πίσω.

Γαλανόλευκη Σημαία
του Κλαύδιου Μαρκίνου
Γαλανόλευκη Σημαία
σαν περνάς καμαρωτά
ποιά ματάκια δεν δακρύζουν
ποιά καρδούλα δεν χτυπά

βλογημένη από τον Χριστό μας
τα ζαφείρια του ουρανού
με τα κρίνα τα άσπρα σμίγεις
σύμβολα καρδιάς και νού

Λευτεριάς και περηφάνειας
φυλαχτό μας ιερό
κι ανεμίζεις πάντα ολόρθη
με όποιο άνεμο ή καιρό

Στης βαρκούλας κάθε ονείρου
το κατάρτι εσύ ψηλά
κι όλο δαφνοστολισμένη
πρίμα η βάρκα μας κυλά.

Σαν περνάς και κυματίζεις
στέκουν όλοι προσοχή
κι οι ελεύθεροι του κόσμου
σε έχουν πίστη,προσευχή!

Τώρα πάλι κυματίζεις
και παντού χαρά σκορπάς
κι όλο πιο ψηλά ανεβαίνεις
κι όλο προς την δόξα πας.

Η Σημαία
του Ιωάννη Πολέμη

Πάντα κι όπου σε αντικρίζω
με λαχτάρα σταματώ
και περήφανα δακρύζω
ταπεινά σε χαιρετώ

Δόξα αθάνατη στολίζει
κάθε θεία σου πτυχή
και μαζί σου φτερουγίζει
της πατρίδας η ψυχή.

28η Οκτωβρίου 1940

Μια μέρα φθινοπωρινή
Κρύα χωρίς λιακάδα
Οι Ιταλοί θελήσανε
Να πάρουν την Ελλάδα.

Μα οι Έλληνες απάντησαν
ΟΧΙ με ένα στόμα
Εχθρού ποδάρι δεν πατά
Στο Ελληνικό το χώμα.

Γιατ’ είναι χώμα ιερό
Με αίμα ποτισμένο
Κι από τα χρόνια τα παλιά
Δάφνες μυρτιές, σπαρμένο.

Ι.Πολέμης

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Ευλογημένη τρεις φορές

Του Οκτώβρη αυτή η μέρα,

Που διώξανε τους Ιταλούς

Απ’ την Ελλάδα πέρα.

Ευλογημένος ο λαός

που απάντησε το όχι

ευλογημένος ο στρατός

που με τη ξιφολόγχη,

πάνω στην Πίνδο έγραψε

«Ζήτω η ελευθερία»

Και μια σελίδα έγραψε

Χρυσή στην ιστορία.

ΟΧΙ

Σήμερα η πατρίδα μας

Έχει γιορτή και πάλι

Γιορτάζει υπερήφανη

Μια νίκη της μεγάλη.

Σαν σήμερα οι Έλληνες

απάντησαν το Όχι

και νίκησαν τους Ιταλούς

με το όπλο και τη λόγχη.

Σαν σήμερα οι Έλληνες

τους Ιταλούς νικήσαν

και την ελευθερία τους

με αίμα εκερδίσαν.

28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Μια μέρα φθινοπωρινή

Κρύα χωρίς λιακάδα

Οι Ιταλοί θελήσανε

Να πάρουν την Ελλάδα.

Μα οι Έλληνες απάντησαν

ΟΧΙ με ένα στόμα

Εχθρού ποδάρι δεν πατά

Στο Ελληνικό το χώμα.

Γιατ’ είναι χώμα ιερό

Με αίμα ποτισμένο

Κι από τα χρόνια τα παλιά

Δάφνες μυρτιές, σπαρμένο.

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑ

Πάνω στης Πίνδου τις κορφές σε κάθε κόχη,

Βροντόλαλο αντιλάλησε το ΌΧΙ.

Κι όλοι το ξέρουν από τότε και για πάντα,

Αθάνατο πως είναι το Σαράντα!

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟ «ΟΧΙ»

Εστολίσαμε την τάξη

με της δάφνης τα κλωνάρια

να γιορτάσουμε και φέτος

τα γενναία παλικάρια.

Εστολίσαμε την τάξη

Με ωραία σημαιάκια

Και γιορτάζουμε το ΌΧΙ

Του σχολείου μας τα παιδάκια.

ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ 1

Στα βουνά της Αλβανίας

Της Ελλάδας τα παιδιά

Πολεμούνε τον εχθρό μας

Όλα τους με μια καρδιά

Πολεμούνε σαν λιοντάρια

Μπρος στην πρώτη τη γραμμή

Απ’ το χώμα μας μην πάρει

Ο εχθρός μια σπιθαμή.

Κάνουν τείχος τα κορμιά τους

Μην περάσει η σκλαβιά

Και προσφέρουν τη ζωή τους

Για τιμή και λευτεριά.

Δε φοβούνται ούτε βόλια

Ούτε χιόνι και βοριά

Και την πείνα τους ξεχνούνε

Πάντα για τη λευτεριά.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ

Ας τραγουδήσουμε παρέα

Τραγούδια για τη λευτεριά

Και ας υμνήσουμε και πάλι

τη δόξα την παλικαριά.

Τιμή και δόξα στην Ελλάδα

Που βροντοφώναξε το ΌΧΙ

Τιμή και δόξα στους φαντάρους

Που με το όπλο και τη λόγχη

Πολέμησαν μέσα στα χιόνια

Με μια ψυχή με μια καρδιά

Κι έδειξαν ότι δε νικάνε

Τα όπλα αλλά η καρδιά.

ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ

Ζήτω ζήτω του σαράντα

Η γενιά η τιμημένη,

Που στη μνήμη της πατρίδας

Αλησμόνητη θα μένει.

Στον τσολιά και στον φαντάρο

Η εικοστή ογδόη ανήκει

Γιατί αυτοί μας εχαρίσαν

Με το αίμα τους τη νίκη.

ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Ας χαρούμε την Ελλάδα

Στου Χριστού το φως λουσμένη

Μιαν Ελλάδα ευτυχισμένη

Μιαν Ελλάδα δοξασμένη.

Η ΣΗΜΑΙΑ
Πάντα κι όπου σ’ αντικρίζω,
με λαχτάρα σταματώ
και περήφανα δακρύζω
ταπεινά σε χαιρετώ.

Δόξα αθάνατη στολίζει
κάθε θεία σου πτυχή
και μαζί σου φτερουγίζει
της Πατρίδας η ψυχή.

Όταν ξάφνου σε χαϊδεύει
τ’ αγεράκι τ’ αλαφρό,
μοιάζεις κύμα, που σαλεύει
με χιονόλευκο αφρό.

Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει
στην ψηλή σου κορυφή
είν’ ο φάρος που φωτίζει
μιαν ελπίδα μας κρυφή.

Σε θωρώ κι αναθαρρεύω
και τα χέρια μου χτυπώ,
σαν αγία σε λατρεύω,
σαν μητέρα σ’ αγαπώ.

Κι απ’ τα στήθη μου ανεβαίνει
μια χαρούμενη φωνή
νά ‘σαι πάντα δοξασμένη,
ω! Σημαία γαλανή.

Η ΣΗΜΑΙΑ
Αυτό είναι το ιερό πανί, το γαλανό και τ’ άσπρο
κομμάτι απ’ ανοιξιάτικο και ξάστερο ουρανό
που’ ναι λευκό σαν τον αφρό, του κύματος που ανθίζει
σε περιγιάλι ολόμορφο, σε πέλαο μακρινό.

Αυτό είναι το ιερό πανί, που όταν περνάει μπροστά μας
υγραίνονται τα βλέφαρα και σπαρταράει η καρδιά.
Έκλαψαν μάτια και καρδιές, επάνω της κι οι κόρες
τις νύχτες την υφαίνανε κρυφά στον αργαλειό.

Είναι η σημαία τη βλόγησαν παπάδες μ’ άσπρα γένια
μες στης σκλαβιάς το τρίσβαθο κι απόκρυφο σχολειό
είναι μια αθάνατη πνοή, που ορμάει να ζωντανέψει
με ανατριχίλα ανέκφραστη το δίχρωμο πανί.

ΒΡΟΝΤΟΥΝ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ ΟΙ ΚΟΡΦΕΣ
Βροντούν της Πίνδου οι κορφές
κι αντιλαλούν τα καταράχια,
πλαγιές βροντούν, σπηλιές και βράχια
κι ως τ’ άστρα φτάνουν οι φωτιές

Και των Ελλήνων τα παιδιά
σαν αετοί ορμούν στη μάχη,
κάθε κορφή κι αετοράχη
φωτίζει τώρα η Λευτεριά.

Κι αστράφτει η λόγχη κι αντηχεί
μια τρομερή ιαχή “αέρα”
σαν τούτη τη μεγάλη μέρα
άλλη δε γνώρισε η ψυχή.

Τιμή σ’ αυτούς που βροντερά
είπανε το “ΟΧΙ” κάποια μέρα!
Τιμή σε εκείνους που “αέρα”
με στήθη φώναζαν γερά.

ΓΙΑ ΜΑΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ
Για μας παιχνίδι ο πόλεμος και το ντουφέκι γλέντι.
Τα βόλια που σφυρίζουνε, δε σκιάζουν το λεβέντη.
Κι είναι χαρά, Πατρίδα μου, για σε να πολεμήσω
και τη ζωή που μού ‘δωσες, να σου τη δώσω πίσω.

Τώρα, που το άδικο του εχθρού με βασανίζει χέρι,
γέροι, γυναίκες και παιδιά, θε να γενούμε ταίρι.
Ένας στρατός, με μια καρδιά, σε μια φωνή θ’ ακούμε!
“Ελεύθερα πεθαίνουμε και δούλοι εμείς δε ζούμε”!

Οι Θερμοπύλες τό ‘δειξαν, τ’ Αρκάδια, οι Μαραθώνες
και τό ‘δαν και θαμπώθηκαν χώρες, λαοί και αιώνες.
Μες στην καρδιά με γράμματα, γραμμένο μια για πάντα
πάντ’ άσβηστο, πάντ’ άγρυπνο, θα ζει και το Σαράντα.

ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΔΑ
Άρματ’ αν σου λείπουν και κανόνια
σου περσεύει η πίστη κι η καρδιά.
Τρεις χιλιάδες ένδοξα όλα χρόνια
τη χρυσή σου αγιάζουν λευτεριά.

Κι είναι κάθε χρόνος, κάθ’ αιώνας,
ένα στέφος άυλο, ένας στρατός.
Άνισος στα σίδερα ο αγώνας
άνισος και στα όπλα του φωτός.

Με τ’ αστραφτερό σου οπλίσου δίκιο,
χτύπησε τη βία θαρρετή.
Κάλλιο να’ χεις θάνατο αντρίκειο,
παρά να ζεις δίχως αρετή.

Μα, γλυκιά μου Ελλάδα, δεν πεθαίνεις,
όπως δεν επέθανες ποτέ.
Ζεις αιώνια κι όλους ανασταίνεις,
όταν ξαναλές “Μολών λαβέ”.

ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ
Στην ιστορία των λαών
σύμβολο θα’ ναι πάντα
οι Έλληνες, το ΟΧΙ τους
κι ο Οκτώβρης του Σαράντα!

Τ’ αηδόνι απ’ την Ανατολή
και τα πουλιά απ’ τη Δύση,
σ’ όλο τον κόσμο τραγουδούν
κι οι ουρανοί αντιλαλούν.

Πως πάλι η `Ελλάδα μια φορά
το δρόμο για τη Λευτεριά,
το δρόμο για τη Λευτεριά
στον άνθρωπο θα δείξει!

Στης Αλβανίας τα βουνά
κι απάνω στ’ άσπρο χιόνι,
της νιότης και της λεβεντιάς
ο ανθός με το αίμα της καρδιάς.

Γράφει πως πάντα εδώ θα ζει
του Λεωνίδα η ψυχή
του Λεωνίδα η ψυχή
και του Κολοκοτρώνη.